Eind juli bracht de Franse krant Le Parisien uitgebreid het proces rond Natali Tsepupu, de 36-jarige dame met Afrikaanse roots die per toeval een mail had binnengekregen van een bedrijf uit Grimbergen waar Tsepupu voor de job van boekhoudster had gesolliciteerd.
“Pas mal, mais vieille et noire” citeerde Le Parisien de e-mail van het hoofd HR van het kwestige bedrijf, waardoor Tsepupu naast de job greep.
Bij ons rapporteerde enkel De Standaard over het veroordelend vonnis van de arbeidsrechtbank te Brussel, andere nieuwskanalen lieten het nieuws passeren.
De rechtbank motiveerde klaar en krachtig de bewezen dubbele discriminatie (leeftijd en huidskleur) die de vrouw moest ondergaan.
Het was de mensenrechtenorganisatie Unia die namens Tsepupu via VS Advocaten met succes de verdediging van deze dame op zich nam.
Haast dag op dag van de uitspraak brachten alle nieuwskanalen het nieuws dat Unia het had aangedurfd om VS Advocaten een brief te laten sturen naar 90 Gentse bedrijven met daarin de resultaten van anonieme praktijktesten bij sollicitaties.
Het onderzoek had uitgewezen dat er op meerdere plaatsen sollicitanten werden gediscrimineerd op basis van leeftijd, etnische herkomst, gender of fysieke beperkingen.
“Schande” vond een aantal bedrijven die de brief in de bus had gekregen. Een brief die nochtans absoluut niet aanvallend was maar enkel tot doel had preventief te wijzen op de wetgeving die niet was nageleefd. Opbouwend en inzichtelijk.
Enkele bedrijven dankten overigens de schrijvers van de brief omdat ze op de strakke wetgeving wezen waarmee ze in de toekomst rekening zouden houden.
De inkt van de brief van Unia was nog niet droog of de volleerde hofnar van de katholieke kerk roerde zich op “X”:
“Advocaat Walter Van Steenbrugge stuurde namens Unia een ingebrekestelling naar minstens 90 Gentse werkgevers wegens discriminatie. Benieuwd naar het ereloon van Van Steenbrugge. En naar het antwoord op de vraag welke sterke schouders zijn rekening mogen betalen”.
Deze toeterende twitteraar verengde het moedig initiatief van Unia tot de zilverlingen van de advocaat. Ergo: hij sacraliseerde een zaak van mensenrechten tot kerkfabriek.
Hij noemde destijds mijn procedures en strijd voor de slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk “contraproductief”.
Sedert de ontmaskering van zijn broodheren door de reeks Godvergeten, het boek Operatie Kerk en het verslag van de Hoge Raad voor de Justitie over Operatie Kelk, kan de man enkel nog obsessief met bagger gooien, nooit is er inhoud.
Uit zijn pen vloeit enkel nog vitriool en frustratie, zijn taal verwoordt katholiek obscurantisme en volmaakte hypocrisie.
Het raakt me niet beste man, kalk het maar op uw muren.
Walter Van Steenbrugge
12 augustus 2025