Ik mocht op de laatste dag van de Gentse Feesten, naar jaarlijkse traditie, de “Cultuurprijs Walter De Buck” uitreiken.
Dit jaar was Charlotte Adigéry de laureate. Ik kende haar vooral van haar veelkleurige en vooral hoogst creatieve videoclips die haar muziek visueel ondersteunen.
Haar verschijning en het gesprek achteraf bewezen dat de beslissing van de jury de enige echte juiste was.
In deze donkere tijden van oorlogen, haat, extremisme en zoveel andere vormen van onmenselijkheid was het goed om het Gentse publiek te appelleren aan de hoge nood aan kunst en cultuur.
Vrije expressie en het vrije woord als krachtig middel tegen onderdrukking en geweld, als ultieme vorm van protest en verzet tegen zoveel lafheid, onverdraagzaamheid en sukkeldemocratie.
Adigéry groeide op in Gent, zong bij de Vieze Gasten, werkte samen met de broertjes Dewaele en Arsenal, om gestaag een wereldster te worden, met de onnavolgbare Bolis aan haar zijde, optredend in o.a. New York, L.A., Washington, Canada en Mexico.
Wat haar werk zo uniek maakt is de manier waarop ze beladen maatschappelijke thema’s zoals schending van de vrouwenrechten, racisme en seksisme speels en rebels benadert en de toeschouwer uitnodigt tot nuance, reflectie en dialoog.
Een jonge vrouw met zoveel girlpower, symbool van vrijheid en emancipatie, die mocht met glans een bijzondere erkenning krijgen.
Geen rouw noch verraad in haar mooie ogen, enkel warmte en verhalen vol inclusie en liefde.
Bij het ondergaan van de zon dacht ik aan het geluk van degene die dagelijks voor haar het licht uitdoet.
Gent mag trots zijn op deze “grande dame”.
Zoals haar muziek beweegt, bewoog ze gisteren haar thuisstad.
Walter De Buck zou genoten hebben.
Walter Van Steenbrugge
28 juli 2025