Enkele weken terug was er de schaal. Die moest op zondag gevuld worden met donaties van de gelovigen. Want de kas van de kerk was zogezegd leeg wegens een te grote kost voor het pausbezoek van september vorig jaar.
Het Vaticaan dat over miljoenen -of zijn het miljarden?- struikelt en haar fortuinen verhult in ondoorzichtige vennootschapsconstructies laat blijkbaar de rekening van Franciscus door de Belgische Kerk betalen.
Ofschoon gesubsidieerd door de overheid meende de Belgische katholieke overheid op haar beurt dat ze nu nog eens centen bij de burger moest halen. Eerder kregen de bezoekers van de paus in het Koning Boudewijnstadion al een QR-code toegeschoven, met vriendelijk verzoek te doneren voor het bezoek van de heilige man.
Dit kolderverhaal wekte weinig tot geen verontwaardiging op in Vlamenland.
Het voorbije weekend kwam de Belgische kerk dan weer met de melding dat slachtoffers van seksueel misbruik binnen de pastorale sfeer een bedrag van 3000€ kunnen krijgen voor gemaakte therapiekosten.
Aan ons werd niets medegedeeld, uitgelegd of toegelicht.
Ons kantoor staat nochtans reeds meer dan vijftien jaar zowat 150 van dergelijke slachtoffers met raad en daad bij.
We voerden procedures tegen de Heilige Stoel, de Belgische bisschoppen en diverse katholieke congregaties om gerechtelijke erkenning te krijgen voor het verschrikkelijke leed dat hen werd aangedaan.
Kosten noch tijd en middelen werden gespaard om de woorden van de kerkelijke hiërarchie (cfr. de pastorale brief van mei 2010 waarin openlijk werd gezegd dat in plaats van de slachtoffers te helpen er aan de eigen reputatie voorkeur werd gegeven) gerechtelijk te laten omzetten in daden.
Het was inderdaad de bedoeling van de slachtoffers om wereldlijke rechtbanken te laten beslissen over de begane en vaststaande fouten van de kerkelijke leiding, over de schade voor de slachtoffers en het causaal verband tussen beide, om zo tot een billijke vergoeding over te gaan.
Ik dacht destijds -wat was ik toch naïef- dat de kerk haar verantwoordelijkheid zou nemen en vrijwillig voor de wereldlijke rechtbank zou verschijnen om rechters te laten oordelen over de hoegrootheid van de immense schade.
In plaats van dit op een transparante en rechtvaardige wijze te laten beslechten koos de kerk er echter voor om een ganse batterij advocaten en professoren onder de arm te nemen om de rechtsgang onmogelijk te maken en zich te verstoppen achter de immuniteit van de Heilige Stoel enerzijds en achter de wijze waarop onze class action werd ingesteld anderzijds.
De woorden van de pastorale brief verstomden.
Maar er was meer en intussen bewezen (zie het rapport van de Hoge Raad voor de Justitie dd 16/04/2024) : de strafzaak -gekend onder de naam “Operatie Kelk” – werd moedwillig getorpedeerd.
Op surrealistische wijze werden de kroonstukken uit het dossier verwijderd. Alweer stonden de slachtoffers -na een onderzoek van 15 jaar waarin niets werd onderzocht- met lege handen.
De parlementaire onderzoekscommissie -die intussen goed en grondig werk verricht- is de enige plaats waarop de slachtoffers voor genoegdoening en erkenning thans nog rekenen.
Dat er recent een initiatief werd genomen door de kerkelijke autoriteiten over een herstelvergoeding zonder het grootste deel van de slachtoffers, vertegenwoordigd door VS Advocaten, op ook maar enige manier bij de bepaling ervan te betrekken, is beschamend en bewijst dat er eigenlijk nog niets veranderd is.
De kerkelijke hiërarchie wenst haar dominantie te behouden en neemt zoals steeds eenzijdige beslissingen.
Beslissingen die bovendien uitblinken in onduidelijkheid en vaagheid.
De slachtoffers behoeven geen doekje voor het bloeden.
Zij willen een volledig herstel.
De aalmoezen zijn voor de schaal.
Walter Van Steenbrugge
21 oktober 2025