Je mag van topsporters geen gezond verstand verwachten wanneer ze in het hoogseizoen in quarantaine worden geplaatst. Hun professie is zo al onzeker genoeg en een vormpeil is kampioen grilligheid. Het verbaast dus niet dat uit een onderzoek van de FIFPro blijkt dat niet weinig voetballers depressief zijn. Ze hunkeren naar de bal, naar de sirenes in de tribune, naar een close-up op televisie. Maar de coronacrisis heeft zelfs hun wimpers muurvast gezet.
Ik verbaas me over het pacifistische incasseringsvermogen van voetballers en wielrenners. De lockdown leidt nergens tot exuberante grimmigheid. Voetballers krijgen vaak het verwijt dat ze egoïstische poenpakkers zijn, maar in deze radicale crisis tonen ze juist hun ontwikkelde burgerzin. Cristiano Ronaldo doneerde 1 miljoen euro voor de coronaslachtoffers, Axel Witsel schreef 100.000 euro over naar een Luiks ziekenhuis. Toch geen habbekrats.
Maar topsporters moeten wel een perspectief hebben, en dat krijgen ze niet. Het verloop van de Europese voetbalcompetities hangt nog altijd in de lucht. De organisatie van de Tour zegt dat La Grande Boucle in september zal worden gereden, maar virologen noemen dat roomse blijheid. Allicht zitten renners dan verscheurd te kniezen in hun achtertuin. Ze hebben het gevoel wegwerpartikelen te zijn. Het zelfbeeld kiepert mee het ravijn in.
De prijs van corona is hoog.
Het is tijd voor een finaal crisisberaad, er moet op zijn minst duidelijkheid komen. Alles is ontregeld, ook het transfersysteem. Dat brengt sommige clubs in geldnood, maar wat erger is, voetballers zien hun commerciële waarde halveren. Corona heeft voor vroegtijdige solden gezorgd. Dat klinkt misschien leuk, maar is het niet. Ook de transfermarkt heeft nood aan objectieve criteria. Althans aan een poging daartoe.
Het stilleggen van competities en wedstrijden beproeft de mentale weerbaarheid van voetballers en renners. Altijd goed voor grote krantenartikelen en quasi-literatuur, maar de sport schiet er niets mee op. Halve veteranen huiveren voor de laatste vlag, talenten verliezen de moed om hun lichaam te onderwerpen aan zelftuchtiging. De gevolgen van de coronacrisis gaan nog een tijdje mee.
Het zou mooi zijn als fans en liefhebbers zich ook eens gaan ontfermen over de geestelijke toestand van hun helden. Juist in deze barre tijden moeten ze gevierd en bejubeld worden. De coronastilte doet dubbel pijn. En testosteron is geen medicijn tegen eenzaamheid en gevoelens van nutteloosheid. Als daarbovenop ook nog twijfel ontstaat over het voortbestaan van het team of de club wankelt het geloof in de toekomst.
De harten verdorren en de benen verzuren. Reik ze de hand, onze helden!
* * *
Een column geschreven door Hugo Camps voor Van Steenbrugge Mediation
Beeld Hugo Camps © Michiel Hendryckx
